Ο
αυτοκράτορας Λικίνιος το 320-322 για να ευχαριστήσει τους ειδωλολάτρες,
που αντιπαθούσαν το Μ. Κωνσταντίνο, διέταξε διωγμούς κατά των
χριστιανών. Μεταξύ άλλων βιαίων μέτρων, έκλεινε και γκρέμιζε
τις εκκλησίες τους και εμπόδιζε τον εκκλησιασμό τους. Ποιός
όμως θα τολμήσει να διαμαρτυρηθεί, φανερά; Ο διάκονος Ερμύλος,
σύμφωνα με την προτροπή του Κυρίου μας: « Έχετε θάρος, εγώ νίκησα
τον κόσμο», καθώς και την διαβεβαίωση του Απ. Παύλου: « Ο Θεός
δε μας έδωσε πνεύμα δειλίας, ώστε να μας φοβίζουν οι απειλές
και οι διωγμοί, αλλά μας έδωσε πνεύμα και χάρισμα δυνάμεως για
να αντέχουμε στους πειρασμούς», αντιδρά φανερά και έντονα. Αυτό
αμέσως καταγγέλλεται και διατάζεται ο βασανισμός του. Πρώτα
μαστιγώνεται με ακανθωτά μαστίγια και μετά ρίχνεται στη φυλακή.
Το μαρτύριο δε φέρνει το ζητούμενο αποτέλεσμα, και μετά από
λίγες μέρες ξανά βασανίζεται με φρικτότερο τρόπο. Εκεί κοντά,
ήταν και ένας στενός του φίλος, ο Στρατόνικος, που δεν μπόρεσε
να συγκρατήσει τα δάκρυά του βλέποντας το μαρτύριο του Ερμύλου.
Όμως, ήταν έγκλημα να δακρύσει κανείς για ένα χριστιανό μάρτυρα,
οπότε θανατόνουν και τους δύο μαζί. Έτσι από κοινού αξιώθηκαν
να πάρουν το στεφάνι του μαρτυρίου.
Ο
αυτοκράτορας Λικίνιος το 320-322 για να ευχαριστήσει τους ειδωλολάτρες,
που αντιπαθούσαν το Μ. Κωνσταντίνο, διέταξε διωγμούς κατά των
χριστιανών. Μεταξύ άλλων βιαίων μέτρων, έκλεινε και γκρέμιζε
τις εκκλησίες τους και εμπόδιζε τον εκκλησιασμό τους. Ποιός
όμως θα τολμήσει να διαμαρτυρηθεί, φανερά; Ο διάκονος Ερμύλος,
σύμφωνα με την προτροπή του Κυρίου μας: « Έχετε θάρος, εγώ νίκησα
τον κόσμο», καθώς και την διαβεβαίωση του Απ. Παύλου: « Ο Θεός
δε μας έδωσε πνεύμα δειλίας, ώστε να μας φοβίζουν οι απειλές
και οι διωγμοί, αλλά μας έδωσε πνεύμα και χάρισμα δυνάμεως για
να αντέχουμε στους πειρασμούς», αντιδρά φανερά και έντονα. Αυτό
αμέσως καταγγέλλεται και διατάζεται ο βασανισμός του. Πρώτα
μαστιγώνεται με ακανθωτά μαστίγια και μετά ρίχνεται στη φυλακή.
Το μαρτύριο δε φέρνει το ζητούμενο αποτέλεσμα, και μετά από
λίγες μέρες ξανά βασανίζεται με φρικτότερο τρόπο. Εκεί κοντά,
ήταν και ένας στενός του φίλος, ο Στρατόνικος, που δεν μπόρεσε
να συγκρατήσει τα δάκρυά του βλέποντας το μαρτύριο του Ερμύλου.
Όμως, ήταν έγκλημα να δακρύσει κανείς για ένα χριστιανό μάρτυρα,
οπότε θανατόνουν και τους δύο μαζί. Έτσι από κοινού αξιώθηκαν
να πάρουν το στεφάνι του μαρτυρίου.