Εκθαμβωτική
ήταν η σωματική της ομορφιά. Αλλά ακόμα περισσότερο έλαμπε η
ψυχή της, ανάμεσα στις μοναχές του μοναστηριού της Μεσοποταμίας
(στην πόλη της Νισίβεως, που λέγεται Αντιόχεια της Μυγδονίας
και βρισκόταν στα σύνορα του Βυζαντινού και Περσικού κράτους).
Απο 17 χρονών η Φεβρωνία πήγε στο μοναστήρι, όπου ηγουμένη ήταν
η θεία της Βρυένη. Γρήγορα προσαρμόστηκε στους κανόνες της νέας
ζωής, και μάλιστα πάντα έβρισκε χρόνο να μελετά και να καλλιεργεί
το πνεύμα της. Η ζωή της ήταν ήσυχη. Όμως, κάποια μέρα ταράχθηκαν
τα γαλήνια "νερά" της ησυχίας της. Ένα σώμα στρατιωτών που
εξεδίωκε χριστιανούς, πέρασε απο τη μονή της Φεβρωνίας. Οι άλλες
μοναχές πρόλαβαν και έφυγαν μακριά. Η Φεβρωνία, επειδή ήταν
άρρωστη, δεν μπόρεσε να μετακινηθεί. Μαζί της έμειναν η ηγουμένη
Βρυένη και η αδελφή Θωμαΐς. Οι στρατιώτες, μόλις αντίκρυσαν
τη Φεβρωνία, έμειναν έκπληκτοι απο την ομορφιά της. Άφησαν,
λοιπόν, τρείς άνδρες να τη φρουρούν και οι υπόλοιποι γύρισαν
και το ανέφεραν στον αρχηγό τους Σελήνο (288 μ.Χ.). Αυτός αμέσως
διέταξε και την έφεραν μπροστά του, και με κάθε τρόπο την πίεσε
να αλλαξοπιστήσει. Πρότεινε στη Φεβρωνία να τη δώσει σύζυγο
στον ανεψιό του Λυσίμαχο, που κοντά του θα γνώριζε μεγάλη δόξα.
Η Φεβρωνία, όμως, προτίμησε να γίνει "της μελλούσης αποκαλύπτεσθαι
δόξης κοινωνός". Προτίμησε, δηλαδή, να είναι συμμέτοχος της
δόξας που θα αποκαλυφθεί κατά τη Δευτέρα παρουσία, και με περίσσιο
θάρρος περιφρόνησε τις προτάσεις του Σελήνου, ο οποίος, αφού
τη βασάνισε, τελικά τη σκότωσε με ξίφος.
• ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ του εν Άθω κτήτορος μονής Προδρόμου
• ΟΡΕΝΤΙΟΥ και των σύν αυτώ μαρτύρων
• ΓΕΩΡΓΙΟΥ νεομάρτ. εξ Λιταλείας
Εκθαμβωτική
ήταν η σωματική της ομορφιά. Αλλά ακόμα περισσότερο έλαμπε η
ψυχή της, ανάμεσα στις μοναχές του μοναστηριού της Μεσοποταμίας
(στην πόλη της Νισίβεως, που λέγεται Αντιόχεια της Μυγδονίας
και βρισκόταν στα σύνορα του Βυζαντινού και Περσικού κράτους).
Απο 17 χρονών η Φεβρωνία πήγε στο μοναστήρι, όπου ηγουμένη ήταν
η θεία της Βρυένη. Γρήγορα προσαρμόστηκε στους κανόνες της νέας
ζωής, και μάλιστα πάντα έβρισκε χρόνο να μελετά και να καλλιεργεί
το πνεύμα της. Η ζωή της ήταν ήσυχη. Όμως, κάποια μέρα ταράχθηκαν
τα γαλήνια "νερά" της ησυχίας της. Ένα σώμα στρατιωτών που
εξεδίωκε χριστιανούς, πέρασε απο τη μονή της Φεβρωνίας. Οι άλλες
μοναχές πρόλαβαν και έφυγαν μακριά. Η Φεβρωνία, επειδή ήταν
άρρωστη, δεν μπόρεσε να μετακινηθεί. Μαζί της έμειναν η ηγουμένη
Βρυένη και η αδελφή Θωμαΐς. Οι στρατιώτες, μόλις αντίκρυσαν
τη Φεβρωνία, έμειναν έκπληκτοι απο την ομορφιά της. Άφησαν,
λοιπόν, τρείς άνδρες να τη φρουρούν και οι υπόλοιποι γύρισαν
και το ανέφεραν στον αρχηγό τους Σελήνο (288 μ.Χ.). Αυτός αμέσως
διέταξε και την έφεραν μπροστά του, και με κάθε τρόπο την πίεσε
να αλλαξοπιστήσει. Πρότεινε στη Φεβρωνία να τη δώσει σύζυγο
στον ανεψιό του Λυσίμαχο, που κοντά του θα γνώριζε μεγάλη δόξα.
Η Φεβρωνία, όμως, προτίμησε να γίνει "της μελλούσης αποκαλύπτεσθαι
δόξης κοινωνός". Προτίμησε, δηλαδή, να είναι συμμέτοχος της
δόξας που θα αποκαλυφθεί κατά τη Δευτέρα παρουσία, και με περίσσιο
θάρρος περιφρόνησε τις προτάσεις του Σελήνου, ο οποίος, αφού
τη βασάνισε, τελικά τη σκότωσε με ξίφος.